قلعه "شهر نو" نام محلهای در تهران پیش از انقلاب ۵۷ بود که مجموعهای از روسپیخانهها و میخانهها را شامل میشد.
قلعه شهر نو ابتدا توسط محمد علی شاه قاجار و برای اسکان خانواده شاه ساخته شد و با نام محله قجرها شناخته میشد. اواخر حکومت احمد شاه قاجار به دلیل ساختن دروازه قزوین در این بخش، «دروازه» نامیده شد.
در دوران رضاشاه بخشهایی از این محله بازسازی و به مرکز تنفروشان تهران تبدیل شد. هدف از این کار، کنترل تنفروشی در تهران بود. به این ترتیب تنفروشان از تهران خارج و در بیرون دروازه قزوین در محله قجرها اسکان داده شدند.
شخصی به نام ارباب جمشید دهها خانه به منظور اسکان زنان بی سرپرست ساخت. همچنین به منظور تأمین مخارج این خانوادهها چندین مغازه نیز ساخته شد و محله رسما به عنوان «محله جمشید» نامگذاری شد.
ساخت خانههای جدید و آسفالت چند خیابان در این محله باعث شد که محله جمشید به اسم «شهر نو» معروف شود. شهر نو به دو بخش "قلعه" و "نجیبخانه" تقسیم میشد. قلعه محل کار و نجیبخانه محل زندگی عادی روسپیها بود.
در سال ۱۳۴۶، هزار و پانصد زن در شهرنو زندگی میکردند. آنها باید هر هفته به درمانگاه میرفتند و هر شش ماه نیز آزمایش خون میدادند.
به نوشته ایرج مصداقی: «پری بلنده، اشرف چهارچشم و ثریا ترکه به خاطر اعلام نظر آیتالله طالقانی مبنی بر لزوم وجود «شهرنو»، مطمئن از آینده خود همچنان بدون دغدغه مشغول ادارهٔ خانههای خود در شهرنو بودند، که به یک باره با هجوم پاسداران دستگیر و پس از چند سؤال و جواب کوتاه و به محض "احراز هویت" در دادگاه انقلاب به ریاست خلخالی، اعدام شدند.»
بر اساس برخی گزارشهای منتشر شده، حدود هزار و پانصد زن ساکن این محله، پس از تعطیلی آن در روز دوم مرداد سال ۱۳۵۸ آواره یا دستگیر شدند و تعداد زیادی از آنها نه تنها در ماههای نخست، بلکه در سالهای پس از انقلاب، اعدام شدند.
http://www.dw.de/زندگی-تنفروشان-شهرنو-پیش-و-پس-از-انقلاب-۵۷/g-17427489
قلعه شهر نو ابتدا توسط محمد علی شاه قاجار و برای اسکان خانواده شاه ساخته شد و با نام محله قجرها شناخته میشد. اواخر حکومت احمد شاه قاجار به دلیل ساختن دروازه قزوین در این بخش، «دروازه» نامیده شد.
در دوران رضاشاه بخشهایی از این محله بازسازی و به مرکز تنفروشان تهران تبدیل شد. هدف از این کار، کنترل تنفروشی در تهران بود. به این ترتیب تنفروشان از تهران خارج و در بیرون دروازه قزوین در محله قجرها اسکان داده شدند.
شخصی به نام ارباب جمشید دهها خانه به منظور اسکان زنان بی سرپرست ساخت. همچنین به منظور تأمین مخارج این خانوادهها چندین مغازه نیز ساخته شد و محله رسما به عنوان «محله جمشید» نامگذاری شد.
ساخت خانههای جدید و آسفالت چند خیابان در این محله باعث شد که محله جمشید به اسم «شهر نو» معروف شود. شهر نو به دو بخش "قلعه" و "نجیبخانه" تقسیم میشد. قلعه محل کار و نجیبخانه محل زندگی عادی روسپیها بود.
در سال ۱۳۴۶، هزار و پانصد زن در شهرنو زندگی میکردند. آنها باید هر هفته به درمانگاه میرفتند و هر شش ماه نیز آزمایش خون میدادند.
به نوشته ایرج مصداقی: «پری بلنده، اشرف چهارچشم و ثریا ترکه به خاطر اعلام نظر آیتالله طالقانی مبنی بر لزوم وجود «شهرنو»، مطمئن از آینده خود همچنان بدون دغدغه مشغول ادارهٔ خانههای خود در شهرنو بودند، که به یک باره با هجوم پاسداران دستگیر و پس از چند سؤال و جواب کوتاه و به محض "احراز هویت" در دادگاه انقلاب به ریاست خلخالی، اعدام شدند.»
بر اساس برخی گزارشهای منتشر شده، حدود هزار و پانصد زن ساکن این محله، پس از تعطیلی آن در روز دوم مرداد سال ۱۳۵۸ آواره یا دستگیر شدند و تعداد زیادی از آنها نه تنها در ماههای نخست، بلکه در سالهای پس از انقلاب، اعدام شدند.
http://www.dw.de/زندگی-تنفروشان-شهرنو-پیش-و-پس-از-انقلاب-۵۷/g-17427489
نظرات
ارسال یک نظر
با نظرات خود ما را در بهبود مطالب یاری کنید